De code van de volksgezondheid (artikel L.5125-2) luidt als volgt: "De exploitatie van een apotheek (officine de pharmacie) is onverenigbaar met de uitoefening van een ander beroep, met inbegrip van arts, verloskundige, tandarts, zelfs wanneer de persoon in het bezit is van de vereiste kwalificaties".

De documentaire "Doc et Médoc en campagne", waaruit de foto hierboven, volgt een vijftal apotheekhoudende huisartsen in Frankrijk.

Maar artsen mogen onder bepaalde strikte voorwaarden medicijnen leveren aan hun patiënten wanneer het belang van de volksgezondheid dat vereist. We spreken dan van "médecins propharmaciens", apotheekhoudende huisartsen.

Deze vrijstelling is geregeld in artikel L.4211-3 van het Wetboek van Volksgezondheid: "De artsen in een gemeente die niet over openbare apotheek beschikt, kan ​​door de directeur-generaal van de Regionale Gezondheidsdienst worden toegestaan om medicijnen op voorraad te hebben, en datgene te leveren wat voor hun zorg vereist is." Dit geldt evenals voor medische hulpmiddelen die nodig zijn voor de voortzetting van de behandeling die ze hebben voorgeschreven, op basis van een lijst die is opgesteld door de minister van Volksgezondheid, na overleg met de Nationale Raad van het College van Artsen, en de Nationale Raad van de Orde van Apothekers.

Deze artsen kunnen de medicijnen ook bij de patiënten thuis leveren.

Apotheekhoudende huisartsen kunnen niet als apotheek open zijn voor het publiek. Ze mogen uitsluitend datgene leveren wat ze zelf in hun praktijk aan hun patiënten hebben voorgeschreven.

Deze uitzondering op de regel heeft tot doel de gezondheid te verbeteren en verzekeren in geografisch geïsoleerde gebieden. Zodra in de gemeente een openbare apotheek beschikbaar is, vervalt de toestemming aan de arts.

Het aantal apotheekhoudende huisartsen is zeer beperkt in Frankrijk. Een recente schatting komt uit op ongeveer 150.