" We zullen een tijdje met het virus moeten leven. "

Neen, we zullen vooral moeten leren leven met een politiestaat en een politieke elite die plezier schijnt te scheppen uit hun macht. Is dat niet zo, dan laat men in ieder geval die indruk na.

Maatregelen zijn meer dan nodig. Alleen stoor ik me ongelooflijk hard aan het weinig intelligente ervan. De maatregelen hebben het signatuur van een dictatuur, niet die van een overheid die bekommert is om het heil van zijn bevolking. Frankrijk zou zich beter onthouden van commentaar op Hongarije en in eigen boezem kijken.

Zo zie ik onder meer weinig nut in de 1-1-1-maatregelen die op het immense platteland totaal zinloos is. Bovendien voert Frankrijk, het grootste land van Europa, wellicht gemakkelijkheidshalve, een one-site-fits-all-beleid, terwijl het temperament van het virus geheel verschillend van karakter is naargelang de regio.

Wat mij vooral kwaad maakt is dat het om een regering gaat die rekent op het ’civisme’ van de burger, terwijl het zelf iedere vorm van verantwoordelijkheid ontbeert. Zie maar naar het tegen wil en dank doen plaatsvinden van hun ’municipales’. Met verscheidene corona-overlijdens als rechtstreeks gevolg.

Bovendien wisten vele overheden, ook de Franse, al langer dat een pandemie met een of ander coronavirus boven onze hoofden hing, net zoals ze al lang weten dat ons klimaat uit balans is, en dramatisch meer zal verschuiven indien niets gebeurt.

Geldelijke belangen zijn belangrijk, maar niet het allerbelangrijkste. Relaties met vreemde naties zijn belangrijk, maar mogen niet de gezondheid overstijgen. Als het nodig is moet een land als China op zijn verantwoordelijkheid gewezen worden. Niet achteraf, maar voorafgaandelijk. Er zijn genoeg wetenschappers en vooraanstaanden die al langer op het risico wezen. Veel meer dan bekenden als Bill Gates of de Belg Peter Piot.

Maar alleen wie horen wil, luistert.

Een flauw excuus voor Frankrijk mag zijn dat er nog andere west-europese ’democratieën’ zijn met dictatoriaal tendenzen.

Na het corona-debacle volgt een nieuw debacle als gevolg van het nietsontziend beleid. De psychologische schade bij velen is niet te overzien. Ik heb weet van minstens één beleidsgerelateerde zelfmoord die niet in de pers is verschenen. Het was nochtans een acte die door velen kon vastgesteld worden.

Wat ook wat zegt over onze ’persvrijheid’ dezer dagen ...